افتخار آفرینی ورزشکاران یک کشور در بزرگترین رویداد ورزشی جهان سبب افزایش غرور و اعتماد به نفس ملی آن جامعه می شود و بالطبع شکست قهرمانان آن کشورنتیجه ی عکس را در پی خواهد داشت. اینکه می بینیم مجریان ورزشی صدا و سیما به مراتب جملاتی مانند "این شکست هیچ چیز از ارزش های فلان ورزشکار یا تیم کم نمی کند" را به کار می برند یا حتی در موضعی جالب تر پیشرفت های علمی جوانان برومند میهنمان را ــ بی مناسبت ــ یادآوری می کنند، به خاطر کاستن از ناکامی ها و تأثیرات منفی آن در اذهان عمومی است.
شاید صحیح هم همین باشد. آخر هر جامعه ای که به اعتماد به نفس ملی رسید و در عمل شعارش ما می توانیم شد، توانست؛ و هر ملتی که خودباختگی بر تمام وجودش چنبره زد، نخواهدتوانست. حال اگر با این نگاه به تلقینات اپوزیسیون و دشمنان نگاهی بیافکنیم خواهیم دید که همیشه خواسته اند تا روحیه ی جمعی جامعه ما را تضعیف کنند تا مردم بگویند: ایرانی نمی تواند. ایرانی تا زور بالای سرش نباشد نمی تواند و... .
اگر زمانی گفتیم می توانیم، پس بدانیم که می شود.
